Το κυριότερο σύμπτωμα είναι η αδυναμία των εκουσίων μυών χωρίς αισθητηριακά συμπτώματα ή πόνο. Η αδυναμία αυξάνεται όσο περισσότερο χρησιμοποιούνται οι μυες (κατά τη διάρκεια της ημέρας), επέρχεται δηλαδή κούραση, αλλά βελτιώνεται με την ανάπαυση. Συχνά διαφέρει από μέρα σε μέρα ή από μήνα σε μήνα. Μπορεί επίσης να επιδεινωθεί γρήγορα, για παράδειγμα μετά από μολύνσεις. Οι πρώτοι μυες που προσβάλλονται σε πολλούς ασθενείς είναι οι μυες του ματιού, οπότε έχουμε πτώση βλεφάρων ή διπλωπία. Άλλοι ασθενείς υποφέρουν στο πρόσωπο, κατά την κατάποση ή την ομιλία ή/και στους μυς του λαιμού, του κορμού ή των άκρων. Στις πολυ βαριές περιπτώσεις, η αναπνοή μπορεί να είναι τόσο επώδυνη ώστε ο ασθενής να χρειάζεται μηχανική υποστήριξη.

Τέσσερις διαδοχικές εικόνες που παρουσιάζουν την κούραση των μυών των βλεφάρων και ελαφρό στραβισμό καθώς η ασθενής κοιτάζει προς τα πάνω. Μετά από λίγα λεπτά ανάπαυσης, τα βλέφαρα έχουν επανέλθει στη φυσιολογική τους θέση (τέταρτη εικόνα).

Συχνά η μυασθένεια ξεκινά με την αδυναμία των μυών του ματιού. Στο 10-20% των ασθενών η αδυναμία περιορίζεται στα μάτια για πολλά χρόνια (οφθαλμική μυασθένεια). Στο υπόλοιπο ποσοστό, αρχίζει να επηρεάζει άλλες μυϊκές ομάδες (όπως αναφέρονται πιο πάνω) συνήθως μέσα στα τρία πρώτα χρόνια (γενικευμένη μυασθένεια). Όπως και σε άλλα αυτοάνοσα νοσήματα, τα συμπτώματα μπορεί να ποικίλουν από καιρό σε καιρό ή να μετριάζονται περίπου στο 5% των ασθενών κάθε χρόνο. Χαρακτηρίστηκε gravis (βαριά) γιατί πριν ανακαλυφθεί θεραπεία, γυρω στα 1930 με 1950, οι περισσότεροι ασθενείς πέθαιναν.

[Κέιμενο απο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΠΑΣΤΕΡ